-Veldig gøy, sa folk, framleis humrande etter premieren på lokal- og jubileumsrevyen «150 år og like blakk» i Kultursalen i Fitjar Kultur- og Idrettsbygg i går.

Og gøy var det. Nokre av våre fremste revy- og stand up-artistar har hatt og har ein fremtoning på scena som gjer at du må berre le av dei, nesten same kva dei seier og gjer. Tenk berre på Leif Juster eller Dagfinn Lyngbø. Eit slikt talent har òg Ole Bergesen.

Av dei gamle figurane hans møtte me òg denne gongen Fitjarbuen. Ein slåande parodi på ein kvar som tøffar seg me å tru at han er verdas beste Casanova, og når Ole først skal framstå som ein slik, gjer han det heilt og fullt utan å trekkje seg i det heile. Difor måtte me berre le av denne figuren i går òg, sjølv om me har sett han før.

Men Ole leverte såvisst ikkje berre i gamle sviskar i går. Me møtte han òg som syklisten som startar ut i supertempo, men som til slutt må hjelpast heim av ein herverande taxisjåfør, som ein av toradartuppene og som blomstarhandlar Malvin, for å nemna noko. Allereie i opningsdialogen han hadde med Terje Træet, måtte latteren fram.

Det måtte han òg i innslaga til nemde Terje. Han fiksar framleis parodiane på Torolf-en og Eikjeland-en betre enn dei fleste og er ein herleg gjennomgangsfigur i heile revyen.

I år fekk Oskar-en igjen selskap av Paul-en. Sjølv om Oskar alias Henning Wickmann har klart seg godt på eigenhand òg, var det verkeleg artig å sjå dette radarparet saman att. Det hadde fleire innslag i revyen.

Flott var det òg å ha Sissel Jørgensen og Sylvi Nysæther på plass igjen. Herlege sketsjar. Så har no òg Sissel noko av det same som Ole. Ein ler mest berre ein ser ho på scena. Dialogen med Kjell Bernhard (Henning Wickmann) var heilt eineståande.

Ole Andrè Westerheim har me skrive om mange gonger. Denne gongen overbeviste han som revyartist òg. Den overdrivne parodien hans på taxisjåfør Bo Gøran Bernerson fekk verkeleg gapskratten fram i salen. Og så syng han jo framleis bra.

Det gjer òg nykommarane Johanne Fangel Brekke, Marte Bauge Torland, Marita Nysæther og Martine Tufteland Engelsen. Godt i frå det kom dei alle. Eit ekstra pluss til Marte for flott song under Ole Bergesen sin sykkelsketsj og til Martine for eit artig revyinnslag der ho spelar ei barnehagejente som får vite ting ho kanskje ikkje skulle fått vite. Godt jobba.

Orkesteret var proft. Lyden òg. Men teksten fekk me ikkje alltid like godt tak i. Det fiksar ein nok til neste framføring.

Alt i alt ein deilig stund i Kultursalen, som danskene ville sagt det.

Det er berre godt å få slappe av med uhøgtideleg humor, og sleppe latteren laus.